Шеъриятни қалбларга кўчирган шоир - Эркин Воҳидов

[Erkin Vohidov]

Бир отим нос хумори

Эски шахарнинг Коҳота маҳалласида турардик. Девор қушнимиз боғдор эди. Шаҳар ташқарисидаги каттагина дала ховлисида ёз бўйи мева, сабзавот етиштириб, рўзғордан ортганини бозорга чиқарар, ундан ҳам қолса Сибир томонларга олиб бориб пулларди. Ўзи бениҳоя меҳнаткаш, тиниб тинчимаган одам, хотини ҳам саранжом-саришта, режали аёл эди. Шаҳар ховлида мол, қўй, товуқ боқишар, Тошкентда биринчилардан бўлиб иссиқхона қурган шу оила бўларди. Бу хонадонда ҳамма вақт хам нарса бор, кимга нима керак бўлса, боласини Болтабой аканинг уйига югуртирар эди.
Бир кун ишдан қайтаётсам, Болтабой ака эшиги тагида бошини чангаллаб ўтирибди. Доим қувнок, ҳаракатчан бу одамни ҳечқачон шундай ахволда кўрмагандим. Салом бериб ҳол-аҳвол сўрадим.
- Э, нимасини айтаман! Новосибирга мева-чева юборган эдим. Сотишга қўйган шеригим телеграмма юборибди. Чекадиган носи қолмаган эмиш. Эртага нос етказсанг етказдинг, бўлмаса олма-анорингни ташлаб кетаманг, дебди.
Бу гап менга нашьа қилди. Ўзимни кулгидан тўхтатолмадим.
- Кулма, ука. Битта банги носкаш хонумонимга ўт қўймоқчию, сен куласан. Энди мен бошимдан ошиб ётган ишларни йиғиштириб ўша нос жиннисининг хуморини ёзишим керак. Эртага укамнинг никоҳ тўйи бўлмаса ҳам майли эди...
Шу пайт ҳаёлимга бир фикр келди. Ҳожатбарор бу инсоннонг ҳожатини чиқарсам дедим:
- Ғам еманг, Болтабой ака, Новосибирга нос олиб бориш бўлса, мана мен тайёрман. Эртага шанба, индинга якшанба. Зарур ишим йўқ, сайр қилиб келаман.
Қўшнимнинг чеҳраси ёришиб кетди:
- Раҳмат, барака топ, ука. Сенинг ҳам тўйингда хизмат қилай.
Шундай қилиб эртаси тонгда самолёт чиптаси билан бир халта нос қўлимга тегди ва мен “ҳаё-ҳай, Новосибир, қайдасан,” деб учиб кетдим.
Тайёрадан тушиб таксида тўғри шаҳар бозорига кетдим. Тошкентнинг олтин кузидан чиқиб росмана қаҳратон қишга келибман. Қор босган қарағайзор йўллардан ўтиб бозорга келганимда совуқнинг забтини сездим. Йигирма-ўттиз даражадан кам эмас.
Шахар бозори кўзимга Эски Жуванинг кичик бўлимидек туюлди. Негаки, пештахталар ёнида беқасам тўн ё қора чопон кийган кўпгина водийлик юртдошларимни кўрдим.
Ўша лаҳзада мен кўрган манзара умрбод эсимдан чиқмайди. Совуқда қақшаб тургвн мусофирларнинг бирортаси ҳам эгнига поча пўстин, бошига қулоқчин киймаган, иссиқ юртда қандай юрган бўлсалар шундай холда келган эканлар. Тўн остида юпун яктак, бошда дўппи, минглайга шоҳи қийиқчи боғланган, кўкраклар очиқ, оғиздан чиққан ҳовур соқол-мўйловларни, жундор яғринларни оппоқ қировга кўмиб, шўрликларни тайёр қорбобога айлантирган эди. Болтабой аканинг шеригини зўрға топдим. Жонузоқ дегани чўтир, чўлоқ, баджаҳл одам экан, мени ким юборганини эшитдию бозорни бошига кўтариб сўкакетди. Умримда бунақа хунук, ахлоқсиз ва бунақа бадиий ёрқин, ташбиҳларга бой сўкишни эшитмаганман. Ўша онда хаёлимдан кечди: агар сўкиш саньат бўлса, шу одам буюк классик бўлар эди.
Боғдор қўшним тайинлаганди. Жонузоқни кўришинг билан энг аввал қўлига носни тутқаз, ўзингни кейин таништирасан, деганди. Шеригининг феьлини билган экан. Мен дарҳол хатони тўғрилаб носни узатдим. Жонузоқнинг овози ўчди. Бир кафт носни тил тагига ташлаб, тунука пақирга лой чаплаб ясалган қўлбола манқол ёнига чўкди, кўз юмганча қўлларини иситди. Ҳалиги бақириққа йиғилиб келган бозорчилар тарқалиб кетгунча кўз очмай, чурқ этмай ўтирди. Мен ҳам унинг чўтир башарасига тикилиб ўтирдим. Кўз олдимда бу хунук, бефайз башарага аста-секин қон югуриб, лаблар асабий титрашдан тўхтади, бўртиб чиққан томирлар жойига келди, ёноқларга нур таралиб дақиқалар ичида махлуқий турқ инсоний чеҳрага айланди. Жонузоқ кўз очганда у энди бошқа Жонузоқ эди. Пештахта остига носни туфлаб ўрнидан турди, менга ҳижолатомуз табассум билан, келинг, ука, кўришиб қўяйлик, деди ва қучоғини очди.

Ўша куни мен саноқли соатларда айни пишиқчилик фаслининг қаҳратонга алмашганини, сонияларда бир инсоннинг тамоман бошқа инсонга айланганини кўрдим. Бундай синоат учун минглаб чақиримга парвоз қилсанг арзийди.
Эртасига шаҳарни айландим, Обь дарёси бўйларида ёлғиз кездим. Минг йиллар нарисида шу дарё соҳилларида умргузаронлик қилган олис аждодларим билан хаёлан суҳбатлашдим. Дарё менга уларнинг қўшиқларини айтгандек бўлди. Тўрт юз йил нарида Бухородан кўчиб келган, шу яйловларда мол ҳайдаб юрган ватандошларим билан ғойибона сўзлашдим...
Бу воқеа 1962 йил ноябр ойида юз берган бўлса, шундан буён эллик йил яшаб дунёнинг ярмини кездим. Ватан соғинчи нима эканини кўп бор ҳис қилдим. Юртимнинг бир тишлам иссиқ тандир нонига, карсиллаган бир шингил узумига , бир тилим қовунига зор бўлсам, ҳар гал ўша Жонузоқ ёдимга келади, унинг кўзига дунёни қоронғу қилган бир отим нос хуморини эслайман.

[Erkin Vohidov]

Соддалик қурсин

Содда одам қароқчидан ёмон бўлади, десалар авваллари ёқа ушлардим. Ажабо, гўллигидан доим чув тушадиган, бошқаларга ем бўладиган содда одам эмасми, унинг нимаси қароқчи, дердим! Соддалик боис ўзим бир шўрликни ўлар ҳолга келтириб қўйганимдан сўнг бу ҳикматнинг тагига етдим. Воқеа шундай бўлган эди:
1971 йили “Москвич” сотиб олдим. У замонда машинали “бойвачча”лар кам. Каттагина маҳалламизга биринчи енгил машина кирди. Шодлигим чеку чегарасиз. Бир ёқда ёзиб қўйган комедиям ҳамма театрларда узлуксиз ижро этилиб, қалам ҳақи селдай оқиб турипти. Иш жойим – уйдаги ижодхонам. Нашриётдан “ўз аризамга кўра” кетганим, шеърларим бадарға бўлганини, турли дашномлар ёғилиб турганини, яъни шу “арзимас” савдоларни демаса, мендан бахтли одам йўқ. Тагимда ғилдирак, тўрт томоним қибла. Бу ён Самарқанду Бухоро, бу ён Фарғонаю Андижону Ўш. Гоҳ Чорвоқда, гоҳ Зоминда, гоҳ Иссиқкўлдаман. Оиланг ёнингда бўлса машина ҳам хонадон бўлар экан. Ҳайдовчилик маҳоратини сўраманг. Фақат олдинга қараб ҳайдаш бор. Хатто капотни очиб қараш йўқ... Шу зайил ярим йил давру даврон сургач, бир кун шаҳарнинг ҳалқа йўлида машина таққа тўхтади. Ёрдамга келган ҳайдовчилар кўп уриндилар. Машина ўт олмади. Охир бир юк машинасига судратиб устахонага олиб бордик. Уста моторни очиб, “корзина” кетибди, алмаштириш керак, деди.
Кошки эди, мен машина сотиб олмаган бўлсам, кошки эди у бузилиб, “корзина”си ишдан чиқмаган бўлса-ю, мен “корзина” излаб автомагазинга бормаган бўлсам.
У замонда керакли нарсалар ҳаммаси ноёб эди. Илтимоссиз на дуруст кийим, на мебель ё гилам олиш мумкин эди. Ҳатто ўзимизда чиқадиган атлас, чинни идишлар ҳам анқонинг уруғи бўларди.
Автомагазин директори йўқ экан, хушбичим, силлиқ юзли ўринбосар ёнига кириб, ўзимни таништирдим. У юксак ҳурмат ва тавозе кўрсатиб чой узатди, кўп ширин сўзлар айтди. Лекин илтимосга келганда, “корзина”нинг кўп вақтдан бери дўконда йўқлигини, ўзининг туғишган укасига ҳам топиб беролмай хижолат бўлганини сўзлаб мени одоб билан эшиккача кузатди.
Ташқарига чиқиб, қаёққа боришни билмай ҳайрон бўлиб турсам, ёнимга “Запорожец” келиб тўхтади. Ногиронларга мослаштирилган машина рулида ўтирган тўлагина рус киши менга қараб: “Эй, чў надо”, деди. Мен саволга жавоб қилмадим. Айтганим билан топиб берармиди? Магазин раҳбари ўзи қидириб юрган “корзина” сен чўлоқда нима қилсин, – деган гап кўнглимдан ўтди. Чўлоқ киши мени гаранг деб ўйлади шекилли, такрорлади: “Слыш, чў надо?” Мен парвосиз: “Корзина” дедиму тескари қарадим. Чўлоқ “тридцать рублей”, деди. Мен ўз қулоғимга ишонмай, ундан нима дединг, қайтар, дея сўрадим. Ўша онда ўттиз сўм у ёқда турсин, минг сўм бўлади, деса оладиган ҳолатдаман. Ногирон менинг ҳайрат аралаш берган саволимни ўзича тушунди: “Ладно, двадцать пять” деди. Мен дарҳол ёнимдан пул чиқардим: “Давай!” У ҳозир олиб келаман, деб машинасини орқага қайтарди. Шу лаҳза хаёлимга бир фикр келиб уни тўхтатдим. Мабодо иккита топиладими, деб сўрадим. У индамай машинани учириб кетди ва ўн дақиқада иккита “корзина” қўлимга тегди. Суюниб кетганимдан айтган пулини ортиғи билан бериб, директор ўринбосарининг хонасига югурдим: “Омадни қаранг, – дедим ҳаяжон ичида, – қидирган нарсамиз топилиб қолди. Укангизга ҳам олдим. Мендан эсдалик. Китоб ёзиб беришга қарздорман”, – дедим.
Ўринбосар суюнар деб ўйласам, у лоладак қизариб кетди. Пешонасига маржон-маржон тер чиқди. Ўшанда мен ўз хатоимни англадим. Уни севинтираман деб соқов қилиб қўйибман. Соддалик қурсин.
Кейин билсам, ноёб бутловчи қисмлар автомагазинга “бошида шапкаси, елкасида погони” билан келар экан. Бунинг маъноси шуки, “корзина” давлат нарҳида саккиз сўм бўлса, қўлдан қўлга ўтиб дўконга ўн беш сўмга келар ва пештахта остидан йигирмага сотиларкан. Уддабурон воситачиларнинг қўлидан ўтиб бизга ўхшаш оддий бандаларга ўз асл баҳосидан уч карра семириб келар экан. Шу бир парча темир гардишда юзлаб “заҳматкаш”нинг рисқи борлигини мен содда қаёқдан билай? Қаёқдан билайки, дўкон раҳбари шоирдан “шапка” ололмайди, “шапка”сиз беролмайди.

Биз бошдан кечирган кунлар ҳозирги ёшларга эртак бўлиб туюлар. Энди “дефицит” деган сўз архивга тушиб кетди. Ҳечким ҳечкимдан ҳечнарсани илтимос қилиб топмайди. Пул бўлса ҳамма нарса бор. Тўғри, баҳоси заҳардаккина, сотувчиси инсофсизгина, олувчиси камхаржгинадир. Лекин ҳамма нарса бор. Дўконларда навбатга туриш йўқ, номардларга бош эгиб бориш йўқ. Шунга минг-минг шукр.

[Erkin Vohidov]

Эркин Воҳидов
Жаҳоннинг меҳри иккидур бири - сенсан, бири - офтоб,
Тарозу палласи икки: бири-Ердур, бири гардун.

Бир байтнинг бир неча хил таҳлили ва талқинларини ўқиб, ҳозирги ёшларнинг кенг миқёсли тафаккуридан хурсанд бўлдим. Барча шарҳларда мажозий фикрлаш бор, ҳақиқат бор.
Бадиий асар бирор фикрнинг зеҳниятдаги баёни эмас. Таг маънолари бўлмаган, ҳар кўнгилга ўзгача шукуҳ бермаган сўз, у ҳар қанча донишманд сўз бўлмасин, бадиий адабиёт эмас.
Мирзо Бедил, ўйласам, ўз замонида модерн шоир бўлган экан. Унинг ғазалларини тушуниш қийин бўлганлиги учун "бедилхонлик" деб аталмиш фан вужудга келган. Етук бедилхонлар кам бўлганлигидан ривоят қиладиларки, Мирзо Бедилнинг бир байтини қирқ улфат қирқ хил шарҳ қилибди. Шоирнинг ўзидан сўрасалар, шоир қирқ биринчи маъносини айтган экан.
Сизлар шарҳлаган байтга келсак, унда чуқур фалсафа ҳам, мураккаб ташбеҳлар ҳам йўқ. "Меҳр"нинг икки маъноси бор. Бири-муҳаббат, иккинчиси- Қуёш. Биринчи сатрдаги ёр тимсолидаги аёл қуёшга ўхшатилган, қуёшдек меҳр оташидан, нурдан яралганига ишора қилинади. Иккинчи сатрда аёл қалбидаги мунавварлик, севги оташи қуёшдан ортиқ эканлиги тасвирланган. Ҳусн тарозуси йўқ. Лекин шеърият мажоз воситаси билан йўқни бор қилади. Агар фалакни ва ер юзини тарозунинг икки палласи деб тасаввур қилсак ва хаёлан бир паллага қуёшни, бир паллага Ёрни қўйиб ҳусн вазни ўлчанса, Ёр ҳуснининг вазни оғир келиб тарозу босади ва ерда қолади. Қуёш енгил келиб осмонга кўтарилади.
Буни тасаввур қилиш учун икки паллалик қўл тарозусини кўз олдимизга келтиришимиз керак. Техника асрининг болалари оғир палласи ерга тегиб, енгил палласи баландга кўтариладиган осма тарозуни билмайдилар.
Мумтоз адабиётимизда ўзини пастроқ тутган камтар инсонни “қалби тўла олтину гавҳар” -дейдилар. Билъакс ўзини осмон билган кибр эгасини енгил, ичи бўш деб, айнан ўша эски тарозуни тимсол қиладилар.
Муҳокама иштирокчиларига ташаккурларимни билдираман.

[Erkin Vohidov]

Сообщение от Pfefferminze

Assalomu alaykum, muhtaram Ustoz, Erkin aka Vohidov. Men, bo'sh vaqtlarimda, mumtoz Sharq adabiyoti bilan qiziqqanim sababli, A.Navoiy, Hofiz Sheroziy, Dehlaviy kabi ulug' insonlarning asarlarini o'qib, mutoala qilib turaman, tabiiy, kuchim, aqli ojizim yetgunicha. O'qiganda ham men ularning fikrlarini solishtirib, taqqoslayman va shu paytda fikrlarining qarama-qarshiligini ko'rib, hayolga botaman. Aslida maqsad, nima yaxshiyu nima yomonni bilib olish v.h.k...Lekin, men qanchalik Hofiz Sheroziyni o'qisam, shunchalik fikrlaridagi keskinlikka duch kelib, hayron qolaman. Misol uchun A. Navoiy bilan Hofiz Sherozinyni solishtirsam, A.Navoiy yomonlikka bari-bir yaxshilik bilan javob qaytar deydi, ammo ul zotdan farqli o'laroq Hofiz Sheroziy:"Yomongliqqa yaxshilik qilma yomonligi ortadi" deydi...va hokazo...bunaqa misollardagi qarama-qarshi fikrlarni ko'p keltirish mumkin...shunda o'ylanib qolaman...hozirgi zamonda qaysi yo'lni tutish kerak?...Ustozimiz, sevimli yozuvchimiz O"tkir Hoshimov aytganlariday, seni o'ng betingdan ursa, Sen ham unga qaytar,shunda u boshqalarga nisbatan ham senga nisbatan ham bu noma'qul ishini qaytarmadi...

Siz, muhtaram, Ustoz, qaysi yo'lni tanlashda maslahat berar edingiz, biz yoshlarga? Keskinliknimi yoki bari-bir kechirimli bo'lishliknimi yoki vaziyatga qarab ish tutishnimi?
Javobingiz uchun oldindan rahmat,
Cheksiz hurmat va ehtirom ila
Ra'no

Ёмонликка яхшилик билан жавоб бериш тўғрими, деган савол мени ҳам кўп қийнаган. Китобларда ўқиганим ҳаётда кўрганимга тўғри келмаган. Болаликдан шумтакаларни мушт билан тарбиялаш заруратини ҳис қилганман. Бўш-баёв болалар ҳамиша калтак еган, кучлилар ҳурматда бўлган. Ҳаётнинг ҳар фаслида, дунёнинг ҳамма ерида қоида - шу. Зўравонга яхшилик қилсанг, қўрқди, дейди ёки кўпроқ сиқувга олади. Андишанинг отини қўрқоқ, деб бекорга айтмайдилар. Агар ёмонликка яхшилик қилиш жамиятда қонун даражасига чиқса, унда қамоқхоналарни истироҳат боғларига айлантириб, ўғри, мутаҳҳамларга юксак мукофотлар бериш жорий қилинарди.
Нега шоирлар, ёмонлик айлаганга яхшилик қил, - деб ёзадилар?.. Нега Лев Толстой, “У юзингга урганга бу юзингни тут”,- деган ..
Ижодкорлар эзгулик куйчиларидир. Кишилик жамияти меҳр-муҳаббат асосига қурилишини истайдилар. Лекин хаёл бошқа-ю, ҳаёт бошқа экан.


Нокасу ножинс авлодин киши бўлсун дебон,
Чекма меҳнатким, латиф ўлмас касофат олами,


деганда ҳазрат Навоий турмушнинг аччиқ тажрибасини ёзган деб ўйлайман.
Яхшиликни билган одамга қилиш керак, деймиз. Лекин дунёда энг қийин фан инсоншуносликдир. Одамни таниш, билиш учун биргаликда бир пуд туз емоқ керак, деб бежиз айтмаганлар.
Савол берган қизимизга ёмон одамларга яхши бўлмаслик бахтини тилайман.

[Nigora Umarova]

Yurtdoshim bog'ingga bir nihol qada,
Bu nihol nomini Yaxshilik ata.

Niholing yoniga bir gul ekib qo'y,
U gulning ismini Go'zallik ata.

Gulu niholingga baxsh etib hayot,
Suv ber va bu suvga Mehr deb qo'y ot.

Sendan farzandingga bog' qolsin, ey do'st,
Bog'ing Vatan degan nom olsin, ey do'st.

Erkin Vohidov

[Gulinoz]

Tush

Bir oy bo’ldi,
Takror-takror
Men bir xil tush ko’raman,
Tushlarimda mudrab yurgan
El ichida yuraman.

Ular bilan
Men ham mudrab,
Asta qadam sudrayman.
«Bu – tush», - deyman,
«Uyg’on!», - deyman,
Uyg'onolmay mudrayman.

Har tun shu hol,
Falak bergan
Bu ne balo, qiynoqdir?!
Ey, Xudoyim,
Ey, Xudoyim,
Kecha buncha uzoqdir!

Erkin Vohidov

[Nigora Umarova]

Menga tosh otdi bir johil,
Kechir yo Rab, kechirdim men,
U quldir, bandai g'ofil,
Kechir, yo Rab, kechirdim men,

Jahonda fitnalar bordir,
Adolat gohi nochordir,
Adolat qil, o'zing odil,
Kechir, yo Rab, kechirdim men,

Yomon bo'ldim, yomon bo'ldim,
Xato o'qqa nishon bo'ldim,
Xato qilgan emas qotil,
Kechir, yo Rab, kechirdim men,

Gunohidan o't ul jonning,
So'ziga kirdi shaytonning,
Ko'ngil aldanmog'a moyil,
Kechir, yo Rab, kechirdim men,

Tutarman ul siniq odam
Siniq motamiga motam,
Diliga e'tiqod jo qil,
Kechir, yo Rab, kechirdim men,

U ham, men ham qiyomatda
Turarmiz lol xijolatda,
Bo'lib dargohingga doxil,
Kechir, yo Rab, kechirdim men,

Kechir, yanglishmagan kim bor,
Mening ham ko'p gunohim bor,
Odamzod asli nokomil,
Kechir, yo Rab, kechir yo Rab

Erkin Vohidov

[albatros]

Қизим, бахтли кунда дунёга келиб,
Умрим осмонини безаган моҳим.
Қувончим, эрта-кеч ниятлар қилиб,
Дедим, тўйларингни кўрай илоҳим.

Тетапоя юрган чоғларингда ҳам
Меҳр тўла кўзим тикиб бўйингга,
Дедим, юрагимда қолмас эди ғам
Қизалоғим, етсамбахтли тўйингга.

Шукрким, ниятим бўлдию йўлдош,
Иқбол шундоқ кунни насибим этди.
Тўйингга етдиму, воҳ, шашқатор ёш
Кўзимдан дувиллаб тўкилиб кетди.

Қиз ўстирган ота толеи шудир,
Меҳри риштасини боғлаб жонингга —
Ардоқлаб, эркалаб улғайтгач охир
Меҳмон бўлиб қолар хонадонингга.

Кўнарман, не илож, умрингга оқ йўл,
Кўзларим севинчнинг ёшига тўлсин.
Дуога қўл очдим, эркам, бахтли бўл,
Янги хонадонинг муборак бўлсин.

Э.Вохидов

[Erkin Vohidov]

Биз университетнинг биринчи босқичида таҳсил олаётганимизда Озод Шарафиддинов аспирантурани эндигина тугатиб, дарс бера бошлаган ёш домла эди. Қардош халқлар адабиётидан бир туркум маъруза ўқиган Озод ака Низомий Ганжавийнинг "Хусрав ва Ширин" достонидаги лавҳани шундай баён қилган эди:
- Фарҳод сеҳрли тешаси билан тоғни кесиб, водийга сув очди. Ширин эрта тонгда қараса тоғдан шарқираб сув оқиб ётибди. Малика ҳайрат ваҳаяжон ичида "Ничего себе!", деди.
Талабалик йиллари пахта теримида қишгача қолиб кетардик. Ётар жойимиз молхона, тўшагимиз похол, ташнобимиз очиқ дала. Ҳаммомни тушда кўрардик. Арқон билан қор тўкиб пахта териш ҳам, ҳўл тўнкаларни ёриб овқат тайёрлаш ҳам азоб эди.
Шундай вақтларда Озод ака ёнимизда бўлиб маъноли суҳбатлари билан руҳий мадад берарди.
Бир кун домламиз тўнка ёришни бизга ўргатиб қўймоқчи бўлиб қўлимиздан болтани олдилар. Ҳўл ўрик ғўласи чайир экан, устозимизни қийнаб қўйди. Ўн карра болта уриб, ўн карра "чёрт побери" десалар ҳам тўнка ёрилмади. Шунда қишлоқда ўсган бир курсдошимиз Озод акадан болтани олиб шундай деган эди:
- Тўнка-тўнка-да, домла! Ақли йўқ. Бўлмаса ҳурматингиз учун ҳам ёрилиши керак эди. бу ишни бизга қўйинг, сиз "чўрт побери" деб туринг, биз болта урайлик. Русчага тилимиз келишмайди.
Бу икки воқеани дўстлар даврасида айтиб берсам, Озод ака сира бўйнига олмас, мен бундай демаганман, ҳеч қачон ўзбек тилига ўрусчанм аралаштирган эмасман, аралаштирмайман! "Ни в коем случае!", дердилар.
Домланинг ўша биринчи дарсию тўнка ёриш воқеаси билан сўнгги суҳбатимиз орасида роппа-роса эллик йил ўтибди. Ярим аср! Бутун бошли умр! Бунча замон орасидаги ёш фарқи ҳам унут бўлар, устозу шогирд ака-укага, ҳазилкаш дўстларга айланиб қолар экан. Озод аканинг одамохунлиги, ўз номига муносиб озод муҳит ярата олганлиги учун биз ҳам ўзимизни устоз олдида ўз номимизга яраша эркин тутардик, очиқ-очиқ латифалар айтиб, қалтис аскиялар қилишга журъат этардик.
Лекин ҳар қанча ҳазил-ҳузул қилмайлик, устоз-устоз мақомида бўлган. Мен ҳам домланинг русча сўзларини ҳикоя қилганда бир гапни қўшардим:
- Мана эллик йилки, шеър ёзсак Озод Шарафиддиновга ёқармикан, дея ҳаяжонда юрамиз. Домланинг сўзлари ўша-ўша, ёқса "ничего себе", дейдилар, ёқмаса- "чёрт побери"! Лекин ёзганимизни эътиборсиз қолдириш йўқ. "Ни в коем случае!"

Шеър ёзганда юрак сўзидан
Бошқа сўзни уққан эмасмиз.
Нозирларнинг қаттол кўзидан,
Ғазабидан қўрққан эмасмиз.

Фақат шеър росмана тиниб
Етилмаса, хом чиқса бехос,
Устоз Озод Шарафиддинов
Қовоғидан қўрққанмиз, холос.

Шундай улкан истеъдод соҳиби, ҳақгўй инсон, дил мунаққид билан замондош бўлганимдан фахрланаман.

[Nigora Umarova]

Кимда иқтидор йўқдир,
Илм ила ҳунар зое,
Иқтидор берурман деб
Чекма ранж кетар зое.

Кимда асли толе йўқ,
Нақди ҳам кетар қўлдан,
Берганинг билан бўлмас
Олтину гуҳар, зое.

Кимки беҳамиятдир,
Четдадир назардан ҳам,
Чунки беҳамиятга
Солганинг назар зое.

Кимки муз юрак бўлса
Ўйлама эритмакни,
Минг қуёш ёқиб қўйсанг
Қилмагай асар, зое.

Гар қуён юракли эр
Жазм этар баҳодирлик,
Унга арғумоқ эсиз,
Тилла нақш камар зое.

Бу "насиҳат"ни Эркин
Ёзди бир сабаб бирлан,
Кўнглида сезар аммо,
Шеъри бесамар, зое.

Эркин Воҳидов, 1967 йил