Шевалар билан боғлиқ бир нарса эсимга тушиб кетди... 1999 йил, Анжандан нон шаҳрига эндигина кўчиб келганман, 25га кириб-кирмаган қизиққон йигитман. Ундан аввал ҳам кўп марта келган эдим, лекин тошкентликлар билан унча кўп гаплашмаган, шевани яхши билмас эканман... Хуллас, келганимнинг эртаси ё индинига скверга шахмат ўйнагани бордим. Шахмат териб ўтирган кишилардан бири мендан "Ўйнисамми?" деб сўради. Умуман кутмагандим бундай гапни, бирпас карахт бўлиб қотиб турдим, нима дейишни билмай. Гап шундаки, Андижонда (ва билишимча умуман Водийда) нотаниш одамга сенсираб гапириш жиддий қўполлик ҳисобланади. Ҳатто нотаниш ёш болага ҳам сизлаб гапирамиз. Ўша кишининг "қўполлигига" очиғи жуда ғашим келган, мен ҳам сенсираб жавоб қайтарганим эсимда
Кейин билсам, аҳмоқликни каттасини қилган эканман.
Шу билан бирга, Андижонда 1 киши ҳақида учинчи шаҳсда гапирилганда кўплик ишлатилмайди. Яъни, "дадамлар келдилар" дейиш одат эмас, "дадам келди" дейилади ва бу хурматсизлик ҳисобланмайди.
09.09.2010 00:35
Древовидный вид