Dildagi satrlar

[Masud Mahsudov]

Umr — qumsoat ham
yarimlab qoldi,
ko`nglim to`lgani yo`q bilganlarimdan.
Yodimni og`ritar kechirganlarim,
ko`pdir qilmaganim qilganlarimdan.
Kechalar tobora oydinlashadi,
ko`zingda quyoshning chechagi so`lmas,
yashaging keladi,
faqat umrni
qumsoat singari to`nkarib bo`lmas.
Go`zallar yodimdan o`chdilar bir-bir,
do`stlarim bag`rimdan ko`chdilar bir-bir,
yillarim uzlib tushdilar bir-bir,
faqat bu ko`ngilni
to`ldirib bo`lmas.
Kun keldi,
ohlaring uchadigan kun,
yuraging olamga sig`maydigan kun,
yuzingni bosgancha yerning yuziga,
silkinib-silkinib yig`laydigan kun.
Kimni baxtli qildim,
kimni umidvor,
kimlarga ko`nglimni yorib so`yladim.
Qo`limni berdimmi moziy qa'ridan
cho`zilgan sanoqsiz ojiz qo`llarga?!
Quyosh daldasida egilganlarning
yengilroq qildimmi og`irligini?
Aytdimmi kimlarning asl do`stligin,
kimlarning haqiqiy yog`iyligini?!
Kun keldi,
boshingni egadigan kun,
hattoki o`zgalar gunohi uchun
yuzingni bosgancha yerning yuziga,
silkinib-silkinib yig`laydigan kun.
Mendan nima qolur,
abadiy nurlar
barq urib yashnagan dunyo tomonda?
Urinib-surinib, sira to`lmagan
bir ko`ngil qoladi
qolsa ham mendan.

Shavkat Rahmon