To'lqin Eshbekov ijodidan namunalar

[Tulqin Eshbekov]

Гумбир-гумбир “мусиқа” ҳаммасини босиб кетарди.
Баъзи бойваччаларнинг қанчалик кайфи тароқлигини “раққоса” устидан беаёв сочаётган пулларидан билса бўлади...
Тўй – хурсандчилик! Уни дилхираликка айлантирган номард. Боя бир ялтоқидан ранжиганимни ҳеч кимга сездирмасам-да ичимдан зил кетгани юзимда акс этган бўлса ажабмас. Ҳар қалай, ундан қутқарган халоскорим юпатган бўлди. Уларни қўявер, дегандек кўз қисди-да, ширин жилмайганча шундай деди:
– Қалайсан, Турдибой?
– Раҳмат,– дедим унга жавобан.
Анграйиб қолганимга қошларини чимирди. Бир лаҳзалик сукутдан сўнг сўзлари гинали оҳангда чиқди.
– Ия, танимаяпсанми? Шунақа-да! Тошкентда катта бўп кетгандан кейин танимай қоласилар... Ҳм-м-м, танимадим, де...
– Нега танимас эканман,– дедим ҳижолатпазликдан қутулиш илинжида.– Сизни ҳурмат қиламан...
– А-ҳа, танидим, де!– Ғалати ишшайди у киши.– Унда айт-чи, кимман?
Очиғи, ҳар куни бўғзимга келтирадиган энг бўлмағур савол: “кимман?..” Баъзилар ўзи телефон қилади-да: “танимадингиз-а?” дейди. Кўнглига қараб: “танидим” десам бас, “кимман?” деб туриб олади... Шундай пайтда мен ҳам боплайман; “овозинг эшитилмай қолди” деб, шартта симни узаман-қўяман...
Ҳозир эса бундай қутулишнинг иложи йўқ... Жимгина елка қисдим.
У киши кўзларимга тик боққанча қаҳ-қаҳ отиб кулди:
– Шунақа! Танимайсан! Мен бўлсам, ҳар гал телевизорда чиққанингда, ана ўзимнинг укам, мактабда шеърлар ёзарди, деб мақтайман сени (аслида мақтанса керак!),– дея елкамга қоқиб қўйди. Сўнг, ортиқча чўзмасдан ўзини таништирди.– Болиқул акангнинг печеньелари эсингдан чиқдими?
– Ий-й-й,– дедим дафъатан ёдимга тушиб.– Болиқул ака-а-а-а!!
Беихтиёр қучоқлашиб кўришарканмиз, бир лаҳза ҳаммаси хотирамда тикланди. Мен ёзган шеърларни Бувихол шу акасига олиб бориб кўрсатар, у эса завқ билан иккимизни печенье билан сийларди!..
Танаффус пайти Бувихол билан термулишганча печенье еган онларимиз кўз олдимдан кино тасмасидек ўтди... Ўша кезлар илк муҳаббат куртаклари ғунчага айлангани ҳаққати рост эди!..
Мактабни битирган кездаёқ тақдир чархи ҳаммасини чирпирак қилди; Жасур билан Бувихол бир ёстиққа бош қўйди...
Менинг ризқим олис шаҳарга сочилган экан...
Болиқул ака савдонинг орқасидан Каттақўрғонга кўчиб кетганди...
Сахий буфетчи акамиз билан энди юз кўришишимиз қанчалик ҳаяжонли эканини тасвирлай олмайман. Бу тўйдаги энг қувончли ҳол эди мен учун!
– Бугун бир отамлашамиз-да!– Ширин хаёлимга хотима берди Болиқул ака.– Қани, столга марҳамат!
Тўйга отланганимдаёқ: столда валақлаб ўтирмайман, бир қултум ҳам оғзимга олмайман, деб ўзимга ўзим сўз берганман! Фақат, тўй тугагач, жўрам билан гурунглашишни, шунда ҳам ичмай ўтиришни дилга тугиб қўйгандим...
Болалик қалбимга энг ажойиб инсон сифатида муҳрланган, печеньелар бериб эркалаган, Бувихолга қўшиб менга ҳам меҳр улашган Болиқул акадан бошқаси айтганида столда ҳам ўтирмасдим, тутган қадаҳига ҳам қарамасдим! Ҳозир бу табаррук инсоннинг сўзини ерда қолдиргандан кўра ҳар нарса бўлганим маъқул деган ўй ўша қароримни чиппакка чиқарди...
“Тошкент ароғи”ни пахта гулли пиёлаларга лиммо лим қилиб қуяркан, Болиқул ака шундоқ тўс айтди:
– Қишлоқдан шаҳарга бориб яшаш энг пешонаси ярқираганларга насиб этади! Шунчалик ўрнимизни топдикми, демак ризқимиз бут! Ризқи бут эркак пиёлани тўлдириб ичади! Қани, битта кўтаришда...
Бу бетакрор сўзлардан кейин ичмай бўладими! Шууримдан кечган ўй шу бўлди: Тошкентга қайтгач, ичишни бутунлай ташлай қоламан! Бироқ, бугун олмаслик – “гуноҳ”. Шу охиргиси... Болиқул аканинг сўзи ўлгунча... Хуллас, пиёлани бир кўтаришда сипқордим...

(Давоми навбатдаги саҳифада)