Dildagi satrlar

[Nigora Umarova]

ЗИЁЛИ

Ҳеч кимга зиёни тегмайди асло,
Боқсалар – кўзлари қиёлиларим.
Лекин мақтов кутар қушдан ҳам ҳатто,
Менинг азиз қавмим – зиёлиларим.

Тўғри, бир озгина оғзига ботир,
Бир оз хаёлпараст, бир оз ҳавойи.
Бир боқсанг, ўзини атайди Бобур,
Бир боқсанг, тасаввуф пири – Навоий.

Уларнинг феълини ўрганмоқ даркор,
Бу гап баб-баравар ҳаммасига хос.
Хаёли бўлса-да пуч ҳамда бекор,
Ўзлари ишонар унга рўйи-рост.

Дейди, тонгга қадар ёздик хуморни,
Шукур Бурхон билан ўтирдик анча.
Минг афсус, беназир, улуғ актёрнинг
Ўтиб кетганига бўлгандир қанча.

Дейди, қараб турар бизларга миллат,
Кеча кўриб келдик, уйига бориб.
Мендан сўраб олди кўплаб маслаҳат,
Хурсанд бўлиб қолди Абдулла Ориф.

Баъзида унвонлар ҳидини сезиб,
У дарров ўзини рамкага солар.
Гоҳо дабдурустдан калласи қизиб,
Нобель мукофотин талашиб қолар.

Фаришта қавмини кўрмадим ҳеч вақт,
Демак, Иблисни ҳам учратмадим, бас.
Лекин бир оз ўтрик, бир оз маҳобат,
Зиёли халқига бегона эмас.

Асл зиёлидир миллатнинг юзи,
Ҳатто сезилади сирлилик ҳам сал.
Унинг "Соғаясиз!" деган бир сўзи,
Юзаки таскиндан минг бора афзал.

Абдулла ОРИПОВ,