Тонгларни бедор кутган шоира: Халима Ахмедова

[Halima Ahmedova]

Тавба
Жуда катта кетдим, манмансирадим,
Ҳаётни бир пулга қиммат дедим гоҳ.
Ношукур туйғулар оғусин қуйди,
Жигаримга ҳаёт ғазаб-ла ногоҳ.
Сарғайди бу олам кўзим ўнгида,
Орзуларим куйди, гулларим куйди.
Ҳали унга кўнгил бермаган эдим,
Ажал ошиқ бўлиб руҳимни суйди.
Алдадим, ёлвордим,
зор қақшаб охир,
руҳимни ажалдан олдим қайтариб.
Аммо нега ҳануз кўзим ўнгида,
Мен севган бу олам ётар сарғайиб.
Жигарим ювиб бер,
шифокор ҳаёт
ҳақ кўзидан томган бир томчи ёшда.
Сўнгги халоскорим бўлса ҳам энди,
Ўлимни безовта қилмайман бошқа.

[Kavsar]

Assalomu alaykum, hurmatli Halima opa. She'rlaringizni o'qib maza qildim. Rahmat, ijodingiz bundan ham nurli bo'lsin.

Dunyoda siz eng ko'p qadrlaydigan kitob qaysi?

[Halima Ahmedova]

Сообщение от Kavsar

Assalomu alaykum, hurmatli Halima opa. She'rlaringizni o'qib maza qildim. Rahmat, ijodingiz bundan ham nurli bo'lsin.

Dunyoda siz eng ko'p qadrlaydigan kitob qaysi?

Дунёда мен қадрлаб ўқийдиган китоб бу- Саъдий Шерозийнинг "Гулистон"асаридир. Уни аслиятида форсийда мутолла қилишни яхши кўраман.
Бундан ташқари Мавлоно Жалолиддин Румийнинг ғазалларини севиб ўқийман.

[Halima Ahmedova]

Нигорага

Бир кўнгил ишқ келтирдим
Ва жом тўла тарона.
Дунё, бўлмасанг бунча-
Бегонадан, бегона.

Мен қуёшга қон бердим,
Қуёш менга қонини.
Кўтариб юриш оғир-
Карахт дунё жонини.

Топдим,
сел бўлиб йиғлаб,
Дарёлар жавҳарини.
Шафаққа совға қилдим-
Кўзимнинг гавҳарини...

Бир кўнгил ишқ келтирдим
ва жом тўла тарона.
Ҳаёт кулди, бош чайқаб:
Булар бари афсона...

Ундан пинҳон ўргандим,
Ажалимнинг тилини.
Худо, энди айт менга
Мажнуннинг манзилини.

Бир кўнгил ишқ келтирдим
Ва жом тўла тарона.

[Halima Ahmedova]

Парвона

Парвона учади,

парвона гўзал

Ўн саккиз минг олам афсуни унда.
Ажал ва ҳаётни боғлаган ипнинг,
Энг нафис, энг сирли тугуни унда.

Парвона учади,

парвона гўзал

Умри олв билан ёнар баробар.
Ишқ йўлида ҳали бу чархи дунда,
У каби телба йўқ,

у каби қайсар.

Мен ҳам севганимда парвоначалик,
Яшардим ишқ томон ёниб, талпиниб.
Бунчлар музладим...

Художон мени -

Нега яратмадинг парвона қилиб?!..

Парвона учади,

парвона гўзал

[pipicron]

Сообщение от Halima Ahmedova

Бир кўнгил ишқ келтирдим
ва жом тўла тарона.
Ҳаёт кулди, бош чайқаб:
Булар бари афсона...

Halima Ahmedova, Ассалом алайкум.
Асли ижод ахли дардини, кисматини, утмишини ва келажагини ёзади. Узиникини ва халкникини. Мен шеърларингизни укиганимда уларнинг аслида сизнинг калбингизга тегишли фалсафани кургандек булдим. Балки бу хаётингиз мазмуни ва мохиятини суздаги ифодасидир. Лекин мен сатрларингиздан болаларга хос соддалик билан маъно кидирдим. Афсуски сатрлар мени улгайишга, аклимни танишимга мажбур килдилар. Балки мен эркалик килаётгандирман, лекин болаларча соддалик ила бирор бир шеърингизни укиб беришингизни илтимос килардим. Балки шунда калбимга эмас, уз хаётимга эмас, уз фалсафаларимга эмас, балки шеърингизни укиб булгунимча борликка кайтсам... Рахмат.

[Halima Ahmedova]

Сообщение отpipicron,
Halima Ahmedova, Ассалом алайкум.
Асли ижод ахли дардини, кисматини, утмишини ва келажагини ёзади. Узиникини ва халкникини. Мен шеърларингизни укиганимда уларнинг аслида сизнинг калбингизга тегишли фалсафани кургандек булдим. Балки бу хаётингиз мазмуни ва мохиятини суздаги ифодасидир. Лекин мен сатрларингиздан болаларга хос соддалик билан маъно кидирдим. Афсуски сатрлар мени улгайишга, аклимни танишимга мажбур килдилар. Балки мен эркалик килаётгандирман, лекин болаларча соддалик ила бирор бир шеърингизни укиб беришингизни илтимос килардим. Балки шунда калбимга эмас, уз хаётимга эмас, уз фалсафаларимга эмас, балки шеърингизни укиб булгунимча борликка кайтсам... Рахмат.

Ваалайкум ассалом!

Шеърга бўлган ишқингиз билан мени жуда хурсанд қилдингиз. Зотан, одамлар бугун шеърдан ўқишдан кўра бойлик тўплашни, шеър ўқишдан кўра ҳашаматли қаср қуришни афзал кўришади. Афсуски, улар билишмайди: баланд туйғулар, шеърий ҳиссиётлар олдида уларнинг ҳатти-ҳарактлари ва даъволари пучдир. Ҳозир сизга эҳтиром билан янги шеъримни ҳавола қиламан:

Болалигим нурнинг ичида ўтган,
Ўшанда нур эди ҳар гиёҳ, ҳар тош.
Менга туюларди гўё онамнинг-
Кўзларидан чиқиб келарди қуёш.

Мен билан қўғирчоқ ўйнарди офтоб,
Гоҳо варақларди рангли китобин,
Деразани чертиб нур бармоғида-
Талаффуз этарди онамдай номин.

Ўртоқларим ёйиб бор ўйинчоғин,
Мириқиь ўйнашар эди сояда.
Мен эса нурларга мунчоқлар чизиб,
Асло келмас эди офтобрўядан...

...Бугун нурсиз кулгу, нурсиз нигоҳлар,
Ва қуёшсиз қолган кўзлардан бездим.
Ва ногаҳон жоним устида юрган,
Қуёш соғинчининг қадамин сездим.

Ҳатто саратоннинг чилласида ҳам,
Негадир ҳуш кўрмас кўнглим сояни,
Бу совуқ дунёда,

ҳиссиз дунёда,

Бот-бот соғинаман офтобрўяни....

[pipicron]

Сообщение от Halima Ahmedova

Мен билан қўғирчоқ ўйнарди офтоб,
Гоҳо варақларди рангли китобин,
Деразани чертиб нур бармоғида-
Талаффуз этарди онамдай номин.

Шеър учун миннатдорман. Болалигимни эсладим.

Сообщение от Halima Ahmedova

...Бугун нурсиз кулгу, нурсиз нигоҳлар,
Ва қуёшсиз қолган кўзлардан бездим.
Ва ногаҳон жоним устида юрган,
Қуёш соғинчининг қадамин сездим.

Катта булиб колибмиз... Хаётга интилган болалигимиз кайдаю, ташвишлардан безиган улгайганимиз....

- Онажон, у нима кизариб турган?
- У КУЁШ. Бизга нур сочиб туради.
- Онажон, у кандай нурин сочади?
- Художон унга ут ёкиб туради.

- Художон ут куйса куйиб колмасми?
- Куймайди. Жаннатдан сувлар окади.
- Онажон, жаннат сув тиникми лойка?
- Чумилиш булса бас, сенга ёкади.

- Онажон, чумилсам уришмайсизми?
- Йук асло, аклингни килолсанг сара.
- Онажон, жаннатнинг узи каерда?
- Шошилма. Оёгинг остига кара.

(С) 2007.07.29

[Halima Ahmedova]

Сообщение от pipicron

Шеър учун миннатдорман. Болалигимни эсладим.

Арзимайди. Сизга ҳам раҳмат. Шеър ёза олган одамнинг туйғулари ҳар нарсадан юқори туради.

[Halima Ahmedova]

М Е Н
Ҳаво тундлашгандан тундлашди. У гўё лаҳза сайин қоронғулашиб бораётган қисматимга ўчакишаётгандек эди.
Мен шошилганча ишдан қайтар эдим. Усти бошимни шаллаббо қилишга бел боғлаган ёмғир тинай демасди. Шу дамда негадир ёмғирнинг таъмини билгим келди ва ҳовучимни беҳуш ёғаётган ёмғирга тутдим.
Бир зумда ҳовучим тўлди. Уни болалигимда ариқ сувини ичгандай ютоқиб ичдим. Бунча ширин. Мен доим ёмғир ёғаётган кунни осмон йиғлаяпти, деб таърифлардим.
Айтишларича, ғамдан йиғласанг кўз ёшинг шўр, шодликдан йиғласанг ширин бўлар экан... Осмон бунча хушбахт бўлмаса?!
Мен ҳамон кетардим ўзини таниб-танимаган ёмғирлар билан, менинг босган қадамларим елкасига малол келаётган йўл билан... Ортимдан келаётган бир эркак ҳансираганча қўлидаги улкан қора соябонига мени ҳам таклиф этади. Мен унга миннатдор боқиб: Мен соябонни хуш кўрмайман, дейман. У менинг ёмғир ювиб бораётган юз-кўзимга ажабланиб қараганча югуриб кетади. Мен нега ўзи соябонни ёмон кўраман? Негадир соябон менинг бошимни қўриқлабгина қолмай, балки эркимни ҳам бўғиб қўяётгандек бўлаверади. Яратганнинг ўзи кечирсин-у, баъзида осмон ҳам бошимда улкан бир соябонга айлангандек бўлади. Ўшандай пайтларда шу қадар сиқилиб кетаманки, бўғилиш жаҳдида беихтиёр осмон ортидаги дунё ҳақида ўйлай бошлайман. Қизиқ, у ерда нима бор экан-а? Ҳарчанд уринмай чала-чулпа ўқиган китобларимдаги баъзи манзаралар ва аллақандай фаразларимдан бошқа ҳеч нарса топаолмайман.
Ҳозир эса ёмғирли олам ичра борар эканман, рўпарамдан бир-бирини пинжига кирганча келаётган ёшгина ошиқ-маъшуқларга кўзим тушаркан, нима ҳақда ўйлаётганимни эсимдан чиқараман. Уларга қорни оч қолиб севимли таомининг ширин хиди димоғини қитиқлаётган одамдек энтикиб қарайман. Шу пайт бир томчи ёмғир кипригимга илиниб кўзимга тўлаётган сув билан ўйнашгиси келгандай шўхлик қила бошлайди. Энди юзимда ширин ва шўр сув бир-бирининг пинжига кирган ошиқ-маъшуқлардай битта бўлиб оқа бошлайди.
Кўча чироқлари бирин-кетин ёниб, атрофимда бахтиёр рақсга тушаётганга ўхшайди. Мен ҳануз каловланиб бораяпман, аммо қаерга?! Албатта уйимга-да, деб ўйлайман, мискин карахтлик билан. Менинг уйим. У қаерда эди, ўзи бор эдими?! Тахликали бир савол бутун вужудимни уйғотмоқчи бўлгандай бармоғимдан сочим учигача совуқ ўрмалайди. Мен эса лоқайд дунёнинг бир лоқайд саволи янглиғ ҳамон қаёққадир судраламан. Кошкийди шу дамда ( ҳатто қаттол ғанимим бўлса ҳам майли). Кимдир йўлимни тўсиб чиқиб, мендан ҳол сўраса. О, ўшанда булутдай тилкапора бўлиб тўкилардим. Айтаверардим, йиғлайверардим, айтаверардим, йиғлайверардим. Мендан ҳол сўраган устимдан кулса ҳам майли...
Ғийқиллаган кескин бир овоз йўлнинг ўртасида мени ўзимга келтиради. Ҳашаматли машина эгаси бошини чиқариб, сўкинади:
- Ўлгинг келган бўлса, бошқа жой изла, ифлос, сенинг касофатингга қолайми энди?!
Бир зум хушёр тортаман: -Ифлос дедими? Нимадандир жаҳлим чиққандек бўлади. Аммо, зум ўтмасдан яна лабимда лоқайд табассум сигир елинига ёпишган канадай ёпишади. Бу табассум шу қадар мазмунсизки, агар шу лаҳзада кимдир менга боқса йиғлаб юбориш ҳеч гап эмас, деб ўйлайман.
Нега тўрт томоним бўм-бўш, кўнглимнинг ичида хувиллаётган кимнинг овози?! Мен қаёққа кетаяпман?!
Хуллас мана шундай саволлар арқонига ўзимни чандиб ташлаганимга анча бўлди. Ҳар тонгда сўнгги жангга отланган мажолсиз аскардай ҳаётга кираман. Фақат бу жанг сўнгида ғолиблигимни ҳам мағлублигимни ҳам англолмайман. Ҳозир эса ёмғирлар шаффоф қамчисида мени савалаб ана шу оғир ҳаёллар ичидан қувиб чиқармоқ учун зўр бераётгандек. Афсуски мен аллақачон ўша хаёлнинг ўзига айланиб бўлганман.
Ёмғирли шомнинг соясига қоқилиб кетаман. Ҳайрият-ей, йиқилмадим. Мени бекатда анчадан буён автобус пойлаётган бир аёл суяб қолади. Унга раҳмат айтганча, шошилиб сўрайман:
-21- автобус ўтмадими?
У аёл паришон жавоб беради:
-Ўтмади шекилли.
Бу аёл кўзимга жуда таниш кўринади. Уни аввал қаекрда кўрган эдим-а? Унинг бир тутамгина бўлиб қолган юзи, тарам-тарам ажинга тўла пешонаси, кўзлари ичидаги мунг юрагимни азоб тирноғида қитиқлай бошлайди.
Бекатда у аёлдан бшқа ҳеч ким бўлмаганлиги боисми, ёки юрагимдаги ғашликни тарқатиш учунми, уни суҳбатга тортгим келади:
-Сиз қайси автобусни кутаяпсиз?
-Билмайман.
-Нима адашиб қолдингизми?
- Адашганимга анча бўлган.
-Фарзандлардан нечта? –сўрайман суҳбатга сал илиқлик киритиш учун.
Аёл аввалги оҳангда жавоб беради:
-Битта ўғлим бор...
У шу сўзни айтиб, назаримда нимадандир жукнжиккандек бўлади. У ёқдан бу ёққа бетоқат юра бошлайди. Аёлнинг бу ҳолатини кузатиб туриб, ўсмоқчилаб сўрайман:
-Нимадандир ҳафамисиз?
- Ўзимдан ҳафаман- дейди аёл кўзларига тўлиб бораётган қоронғуликни яшириб.
-Қизиқ мен сизни қаердадир кўргандекман. Қаерда ишлайсиз?
-Радиода ишлайман, дейди у нимадандир толиққан ва нимадир жонига теккандай.
-Мен ҳам радиода ишлайман, аммо сизни у ерда кўрмаганман,- дейман ҳовлиқиб.
Аёл менинг кўзларимга маносиз боқади. Руҳимда жинлар базм қура бошлайди, жоним қандайдир нохушликни сезгандай тинимсиз типирчилайди. Борр кучимни тўплаб сўнгги саволимни бераман:
-Узр кўнглингизга келмасин-у, қаерда яшайсиз?
Аёл тошдан йўнилган ўрта аср ҳайкалидай совуқ ва пинагини бузмасдан мен яшайдиган манзилни айтади-ю бориб бекатдаги ўриндиққа ўтиради. Одмигина сумкасини чангаллаган қўлларига боқаман. Унинг бармоқларида менинг севимли кумуш узукларим синиққина жилмаяди. Менинг эса бу аёлнинг олдидан тезроқ кетгим, ёмғиргами, шамолгами айлангим келади. Овозсиз бир овозда бақираман:
-Мен кимман, у аёл ким?!
Менинг ҳайқириғимни бекатда дайдиб юрган ёмғирли шамол ютиб юборади.