Dildagi satrlar

[Aliya]

***

Дераза қанотин ёзади бехос,
Хонамга шабада кирар ёйилиб.
Руҳимни сийпалаб ўтар бир овоз,
Жим туриб қоламан, дардга чайилиб.

Ўйлайман, дунёга кўзимни тикиб,
Юрагимни ўпиб йиғлайди ҳурлар
Осмоннинг кўксидан оқади сирқиб,
Баҳор ҳиди анқиб турган ёмғирлар...

Ҳар тун ухласам-у, турмасам дейман,
Биламан ёдингиз уйғотганини.
Ҳануз тушунмайман бозор дунёда
Сизни нима учун йўқотганимни...

Умримни ҳаётга базўр тирадим,
Янада кўп севдим Аллоҳимизни.
Севгилим... Мен ундан сизни сўрадим
Севгилим, у айтсин гуноҳимизни...

Бу вужуд сабрни кийган вужуддир,
Кунларнинг эгнига сабр ёпамиз.
Токи коинотда руҳлар мавжуддир,
Аршу Аълоларда дийдор топамиз.

Йиғласак йиғлабмиз ёлғон дунёда
Жаннатларга оқсин кўз ёшларимиз.
Қанотга айланиб кетади ҳали,
Елкамиздан эзган бардошларимиз...

Ишқ бу – тариқатдир, гўзал тариқат,
Шеърга айлантирар ҳар “оҳ”имизни
Севгилим, қандайдир... Соғиндим... фақат
Севгилим... Билмайман гуноҳимизни...

Ирода Умарова