Цитата:
Сообщение от Lutfillo Tursunov
Авваллари қишлоқларда, далаларда меҳнаткашлар олдида машҳур санъаткорлар иштирокида концертлар ташкил этиш анъана бўлган. Буни кўпчилик ёши катта кишилар ҳалигача бошқача бир ҳиссиёт билан эслаб юришади. Санъат усталари юзлаб одамлар олдида ҳеч қандай микрофонсиз, баралла овозда куйлашган пайтлар ҳам бўлган. ҳозир эса микрофонсиз тугул, фонограммасиз ашула айтолмайдиган қўшиқчиларимиз кўпайиб кетган. Нима ҳозир қўшиқчиларимизда овоз пардалари шунчалик пасайиб кетяптимикан? Сиз узтоз санъаткорсиз, аввалги авлод ва ҳозирги авлод қўшиқчиларини яхши биласиз. Бу икки авлод ўртасида қандай фарқ бор?
|
1943 йилдан сунг фронтдан кайтиб келдик. Энди фронт оркасида мехнат килаётган мехнаткашларга концерт бера бошладик. У пайтларда микрафонлар каёкда дейсиз? Хатто маданият саройлари ва клублар хам йук эди. Бор овозимиз билан кушик куйлашимиз керак эди.
Паркентга борганимиз хеч эсимдан чикмайди. Хукиз аравага Тошкентдан чикиб неча чакирим йул босиб борганмиз. Араванинг уртасида кийимларимиз, чолгу асбобларимиз. Икки четида биз артистлар. Ме ва Розия Каримова ёш булганлигимиз учун араванинг орка тарафига утириб олганмиз. Оёкни осилтириб олганимиздан оёкларимиз увишиб колиб, баъзан пиёда юрамиз. Ерга тушсак, ёзда билк-билк тупрок; кишда чилп-чилп лой.
Пешинда Паркентга кириб борган булсак, дарров тушлик дастурхонини ёзишди. Нонни ярмини олма баргидан тайёрланган чой ва кайнатма шурва билан тановвул килиб, кузимиз киймай ноннинг ярмини, кайнатма шурвадаги гушт ва хар биримизга бир сикимдан теккан туршак-майизларни оила аъзоларимизга илиниб халтамизга жойладик.
Кеч соат олтида буладиган концертга тайёрландик.
Одамлар хашак ва похоллардан уриндиклар килиб олишган. Керосинда ёнадиган машъалалварни ёкишган. Концерт тугагунча керосинда ёкилган оловлар туфайли юзларимиз коп-кора булиб кетганди.