На илож нолалар чекаман ҳамон,
Аҳволим сўрасанг ёмондан ёмон,
Сиз ёлғиз "ёмон"сиз биз учун асли,
Қачон юз бурасиз биз ғариб томон.

Нимага ўзимга ўхшамайман мен,
Ўзимни қидириб толяпман.
Рухимни титкилаб тугунларини,
Бир сени, ўзингни топяпман.

Биров бўлиб колдим азизим,
Сенга, хаёлинг, тилакларингга.
Факат мен кетишни ҳохламайман хеч,
Бошпана берсин айт, юракларингга

Айт танам неларни қўмсайсан тинмай,
Нечун юрак бирлан бирмас ҳаёлинг?
Мен ақл бўлсамда бошқаролмам ҳеч,
Зеро бил,юраксиз ёмондир ҳолинг.

(с)

Гарчи олам ғалат. Сирли синовли,
Мухаббат аркида тиконлар ўсар.
Гул ифор таратур, хушбуй, ваҳолан,
Нектар деб билганинг захардир, захар.

Гарчи томиримда севги жўшадир,
Тилларим гапирмас, гапиролмас жим.
Менинг ўрнимга хам бакир, фарёд сол,
Севгидан куйлагин факат юрагим

Минг қатра тўлқинни мавҳ этар тўфон,
То бўлгунча дона, бир дур намоён.
Одам умри бўйи ҳавас намоён.
Токи одоб олиб бўлгунча инсон.

Na bir so`z, na bir sas, na faryod, nido,
Uzoqlashib borar hissiz qadamlar…
Osmon faryod chekdi, tushundi Xudo,
Bizni tushunmadi qalbsiz odamlar...!

Lobar AZIZ.

Ранжима дунёнинг ташвишларидан,
Тангри суйсагина дард билан сийлар.
Кўнглингга шоҳ бўлиб яшамоқ бу бахт,
Сени тушунмаслар қалбсиз осийлар.

Рост, ҳар ким ўз ризқин теришга тайёр,
Итга-ит, харга-хар бўлмас хизматкор.
Бу уят иш фақат одамларга хос,
Бор имкондан қилмиш шуни ихтиёр.

Рабим, тилима каломи хуш жорий қил,
Маъни гуҳарини килким ийсори қил.
Ҳар сўзки, саҳифа узра таҳрир этсам,
Кўрган киши кўнглини гирифтори қил.

Мунис

Лолман баъзилар бенишон юртдан жар солди,
"Қайга?" "Қачон?" "Мен...", "Сен..." деб
шошиб қолди.
Охири билдики, кетар йўқликка,
Уятдан кафанга беркиниб олди.